Cabo do mundo,
onde creban as ondas de ámbar
e deixan tatuaxe cavernaria
no Hoxe.
Estiven alí esta mañá,
hai sesenta anos,
unha pícara que aínda andaba collida da man,
horizontes consortes en praias alleas,
todas marelas e cansas,
todas bicadas e mutiladas
polo Sol e polo Nós,
polo Mañá e polo Intre.
Cabo do mundo,
onde creban pescozos
e tosen ámbar
en se retornar ao mar.
